ای یـوسف گمگـشته کجای عرفاتی            در خـیمه خود گرم دعـای عرفاتی
تو قـبـلـۀ دلها، تو صفـای عـرفـاتی            تو مرکـز احـسان خـدای عـرفـاتـی

ای چشم خـداونـد به ما هم نظری کن
یابن الحسن از خیمه ما هم گذری کن

ای خلق خدا منـتـظر روز ظهورت            ای پُر شده صحرای منا از تو و شورت
ای موسی عمران شده دلدادۀ طورت            کی قسمت عشاق شود فیض حضورت
وصف تو و ذکر تو همه صوم وصلات است
هرجا تو نهی پای همانجا عرفات است

افسوس که مُردیم و جمال تو ندیدیم            هرشب به فراقت زجگرناله کشیدیم
با کوه فـراق تو خـمـیـدیم خـمـیـدیم            بس زخم زبانها که ز اغیار شنیدیم
آیا شـود امـروز ز رخ پـرده گـشـایـی
بر مـنـتـظـران روی خـدا را بـنـمـائی

باز آی که در خیمه ما اشگ فشانی            بـاز آی که داد شـهـدا را بـسـتـانـی
باز آی که ما را به حضورت بنشانی            بر منـتظران روضۀ عباس بخوانی
ای چـشم دل سوخـتگان باز به سویت
بـازآ و بگـو از لب عـطشان عـمـویت

جان دادن سقا لب عطشان که شنیده            بی تابی اطفـال پـریـشان که شنـیـده
لب تشنه نفس شعلۀ سوزان که شنیده            سقا خجل از گریۀ طفلان که شنیده
در عـلـقـمه دست و سر عـباس جدا شد
افـسوس که لب تـشـنـه لب آب فـدا شد